divendres, 18 de març del 2011

Supongo que nadie puede vivir eternamente encerrado en una casa, oyendo gritos desde el fondo de su habitación mientras en su lado de la ventana no para de llover.

¿No estás harto de canciones que hablan de finales, de mal estar y de desesperación? Yo sí, y quiero algo que hable de comienzos, de días alegres, de cuando todo es tan perfecto que no quieres que pasé nunca el tiempo. Sí, quiero de esas que dicen: Ey tu, ven aquí que te daré más besos que huesos, que Johny la gente está perfectamente, que a ella ya no le gusta la gasolina ni tus abusos. Si, son mis ilusiones de un mundo menos amargo y de contenidos felices. Películas dónde puedan ganar los malos por ser malos y los buenos por ser buenos. Juegos sin muertos, ni disparos, ni sangre. Que el sexo no este mal visto y matar si. Que con quince años no seas menos que alguien con dieciséis. 

Por cierto, puedo no escribir los versos más tristes está noche, porqué no tengo motivos para hacerlo. No puedo quejarme de que estoy puteado, al menos aquí no llegan terremotos, ni tsunamis, ni nos están matando a todos a bombas sin ton ni son. Hay problemas, y como en todas partes; pero no hace falta exagerar. Creo que tendría que estar más preocupado porqué al mundo solo le importa algo cuando pasa una catástrofe a que quizás repita curso por no saber hacer mates.

3 comentaris:

  1. Hauria de prendre exemple (no hace falta exagerar). I, sí: estoy muy harta. M'encanten els teus textos! >.<

    ResponElimina
  2. és tan perfecte, ets l'amante guisante, mi héroe total!

    ResponElimina